Συγκινήθηκα πραγματικά αυτή την εβδομάδα βλέποντας πώς ένας μικρός αριθμός ανθρώπων οδήγησε σε μια βαθιά αλλαγή στα παιχνίδια. Ντρέπομαι να πω ότι συχνά παραβλέπω την προσβασιμότητα στα παιχνίδια, που δεν σημαίνει ότι δεν επωφελούμαι από αυτό. Και υπέθεσα ότι το εύρος των επιλογών προσβασιμότητας στα σύγχρονα παιχνίδια απλώς βελτιωνόταν επειδή κάποιος κάπου αποφάσισε ότι έπρεπε. Αλλά φυσικά δεν έγινε αυτό. Πίσω από τα περίφημα και πρωτοποριακά εργαλεία προσβασιμότητας σε ένα παιχνίδι όπως το The Last of Us Part 2, για παράδειγμα, βρίσκεται η ακούραστη δουλειά μιας κοινότητας που κάνει καμπάνια για την ευκαιρία να παίξετε και να απολαύσετε παιχνίδια επίσης.
Είναι αυτή η κοινότητα που παρακολούθησα σε δράση αυτή την εβδομάδα στη διάσκεψη προσβασιμότητας σε παιχνίδια ή GAConf εν ολίγοις, και σπάνια έχω βρεθεί γύρω από μια πιο αφοσιωμένη ή υποστηρικτική ομάδα ανθρώπων. Το συνέδριο έχει κάποια στιγμή, γιατί, θαυμάσια, η παλίρροια της προσβασιμότητας στα παιχνίδια φαίνεται να γυρίζει. Το The Last of Us Part 2 – το αστραφτερό διαμάντι της προσβασιμότητας και επάξια – καθώς και το Spider-Man: Miles Morales, Gears of War 5, Watch Dogs: Legion, Assassin's Creed: Valhalla και Remedy's Control, αποτελούν όλα σκηνικά της βιομηχανίας- κορυφαία παραδείγματα για το πώς μπορεί να είναι η καλή προσβασιμότητα στα παιχνίδια. Υπάρχει πολύς δρόμος, αλλά αυτό είναι πρόοδος.
Η καλή προσβασιμότητα μπορεί να μοιάζει με λειτουργίες υψηλής αντίθεσης για χαμηλή ορατότητα και αυτόματη πλοήγηση και έξυπνες, χωρικές ηχητικές ενδείξεις. Μπορεί να μοιάζει με βοήθεια για τη στόχευση και την κίνηση, καθώς και την αφαίρεση των πιέσεων των κουμπιών με πίεση χρόνου και των προκλήσεων γρήγορης αντίδρασης. Μπορεί να μοιάζει με άτρωτο, επειδή σε κάποιους αρέσει να θέτουν τις δικές τους προκλήσεις. Μοιάζει με μια ολόκληρη σουίτα επιλογών με τις οποίες μπορείτε να προσαρμόσετε την εμπειρία παιχνιδιού σας αν θέλεις. Η προσβασιμότητα μοιάζει με επιλογή.
