نقد Omno – A Gorgeous Journey That’s A Game Pass Must-Play

لاک پشت های باتلاق جمجمه، چتر دریایی بیولومینسانس، اشکال مختلف توپ های کوچک با چشم ها و پاها و گاه دم - لحظه ای در Omno نمی گذرد که هویت بصری آن کاملاً متفاوت از ده ثانیه قبل نیست. از تبدیل کارکنان خود به اسنوبردی که قادر به بالا رفتن از پله های سنگی است تا سر خوردن از میان ابرها به سمت جزایر شکسته در آسمان، Omno در دنیایی الهام گرفته که سرشار از جادو است حول حرکت رو به جلو و رو به بالا می چرخد.

در نهایت، Omno یک بازی در مورد یک سفر است. کمی شبیه بازی، سفر، در حقیقت. هرگز واقعاً هیچ هدف نهایی روشنی در چشم نیست - این به طور قاطع مربوط به عمل رفتن / جایی / است، عبور از بیابان ها و بیابان ها در حالی که نیروی نور اثیری را مهار می کند که فقط می تواند توسط یک دسته مخفی از مردم دستکاری شود - آیا آنها مردم هستند. ? یا رقصنده هستند؟ - معروف به کارکنان. در طول مسیر، نکاتی وجود دارد که پایان اودیسه شما منجر به نوعی حالت بالاتر از وجود خواهد شد - ارجاعات دائمی به یک دروازه وجود دارد، اگرچه این موارد به طور متناقضی هر چه بیشتر پیشرفت می کنید مبهم تر و مبهم تر می شوند. این احتمالاً مفیدترین راه برای در نظر گرفتن احساس واقعی بازی در این بازی است - این تمرینی در ابهام است که همزمان با ادامه شناورتر کردن آبها، آبها را تیره و تار می کند. هرچه توانایی بیشتری داشته باشید، سرنخ کمتری در مورد آنچه در واقع در حال وقوع است دارید. سوار یک مرد جنگی پرتغالی ظاهرا مطیع و پرنده از سراسیمه ترین تنگه جهان شوید؟ مطمئنا، جوانه. من به شما اعتماد خواهم کرد

مرتبط: بررسی شهر فراموش شده – بازی ای که ارزش یادآوری را دارد

این به این معنی نیست که کثیف یا مزخرف است. Omno بسیار زیبا است، با طراحی فشرده و متمرکز که تک تک بیوم ها را به یک زمین بازی تبدیل می کند که هرگز برای ترک آن تحت فشار نخواهید بود. هیچ مبارزه‌ای وجود ندارد - حتی کرکس‌های اژدهای وحشتناکی که در آسمان بالا اوج می‌گیرند، در نهایت به شما این امکان را می‌دهند که به پشت آن‌ها بپرید و به چرخش بروید - و هیچ احساس اضطراری خارج از پازل‌های سخاوتمندانه و قابل تکرار وجود ندارد. من گهگاه پازلی را شروع می‌کردم و پس از گرفتن سوسو نوری که روی پنجه استگوزاروس بزرگ در دید محیطی‌ام می‌تابید، بی‌اختیار متوجه شدم که برای تحقیق، تیغه‌های علف را روی تخته کارمندم پاره می‌کنم. Omno به هیچ وجه یک بازی طولانی نیست، اما لازم نیست که باشد. آن کیفیت منحصر به فرد و غیرقابل اندازه گیری را دارد که از شما التماس می کند که درنگ کنید.

و این همان کاری است که شما انجام می دهید: درنگ کنید. اکثر فصل‌ها به بیوم‌های متمایز و جدا شده در سطوح مختلف گره خورده‌اند – گاهی اوقات این‌ها با پیوند با حیوانات عجیب و غریب و عظیم‌الجثه پل می‌شوند، اگرچه مواقعی وجود دارد که شما خود را از طریق یک پورتال پیش می‌برید تا به جایی کاملاً متفاوت از جایی که شروع کرده‌اید برسید. در نهایت، هر سطح ناگزیر قربانی نوعی گذرا و گذرا می‌شود - این به این معنا نیست که چیزی برای انجام یا دیدن باقی نمانده است، بلکه زمان حرکت شما فرا رسیده است. به طور کلی، بیشتر این مناطق فقط دارای چند نقطه مورد علاقه هستند - سنگ هایی با یک خط روی آنها، توپ های نورانی، و ستون های سنگی که به عنوان چراغ های به هم پیوسته لازم برای پیشرفت عمل می کنند. با این حال، هر سطح در بهترین حالت خود خارج از این عناصر است، که ما را به بهترین و بدترین بخش Omno هدایت می کند.

تاثیرگذارترین جنبه Omno مقاومت مطلق آن در برابر آموزش است. همه چیز شهودی است - شما با احساس در مقابل مجبور شدن به پیمایش در آموزش‌ها و منوهای خسته کننده یاد می‌گیرید. همچنین، این فقط یک حدس و گمان خودسرانه نیست - جهان به طور خاص طراحی شده است تا شما را وادار کند آنچه را که قبلاً می دانید آزمایش کنید. لاک پشت در باتلاق؟ آن پوسته یک پله است که - اوه نه! - در حال غرق شدن است پرتوهای نور را می توان به مکانیسم های قدرت هدایت کرد که با نمایش غیر ضروری بسیار کمتر قانع کننده هستند، هر موجود جدید تعامل متمایز خود را دارد که تنها با آزمون و خطای خلاقانه قابل رمزگشایی است، و پازل ها - در بیشتر موارد - مجموعه بزرگی هستند. -قطعه‌هایی مبتنی بر عقب‌گردی عطف به ماسبق که هم مبتکرانه و هم خشم‌آمیز است، اما به نحوی خوب.

اما متأسفانه، شما بخش هایی از Omno را دارید که با همه اینها در تضاد هستند. برای بازی‌ای که می‌تواند ساختار مکانیکی خود را از طریق پیام‌ها و اتفاقات سیال بیان کند، Omno اغلب به شدت به بازی‌های قبلی متمایل می‌شود. مطمئناً پس از یادگیری سر خوردن، یک جریان صعودی وجود دارد که می توانید از آن برای بالا بردن خود استفاده کنید - نکته اینجاست که سر خوردن Omno در بهترین حالت خشن و آماده است و در بدترین حالت کاملاً عود کننده است.

بیشتر چیدمان ظاهری و مکانیک Omno بی‌رحمانه از پلتفرم‌های قدیمی‌تر و بزرگ‌تر قرض گرفته شده‌اند، اما گفتن اینکه این یک بازی است که چیز جدیدی برای اضافه کردن ندارد، نادیده گرفته شده است. همانطور که در بالا ذکر کردم، تمایل Omno به شما اجازه می دهد تا همه چیز را با احساس درک کنید، هم از نظر اجرا و هم از نظر اجرا فوق العاده است. اما به لطف پلتفرم‌های پرسنیکتی مبتنی بر حیله‌های به‌تدریج بی‌عیب‌تر، بازی اغلب به دلیل بد یا غیر اختراعی بودن، حرکت خود را از دست می‌دهد، بلکه به این دلیل که به طور فعال خلاقیت خود را در چیزی که به نظر می‌رسد تلاشی برای مشروعیت است نادیده می‌گیرد. این یک بازی ساخته شده توسط یک شخص است که تقریباً از هر نظر بسیار بلندپروازانه است، بنابراین به راحتی می توان فهمید که چرا قسمت های خاصی از Omno یا به عقب برگردانده شده است یا در آن کبوتر شده است. به میل خود

Omno هنوز عالی است، فکر کنید. با توجه به اینکه روی Game Pass است، من احساس راحتی می کنم که آن را به تقریباً هر کسی توصیه کنم. دارای جهت هنری دیدنی، موسیقی مناسب و مجموعه ای از ایده های جذاب است. با این حال، منحصربه‌فردترین کیفیت آن، کیفیتی است که در زیر همه وام‌گیری‌ها مدفون است: کاوش شهودی که در برابر نگه‌داشتن دست مقاومت می‌کند بدون اینکه به‌طور مصنوعی افزایش دشواری داشته باشد. تقریباً گویی نوعی رمزنگاری برای همه موجودات، پازل‌ها و محیط‌ها اعمال شده است، به جز اینکه به جای محافظت از صدها خط کد، با یک گاوصندوق طراحی شده‌اند که شهود انسانی است. برای کسی آسان است که بگوید Omno کار جدیدی انجام نمی دهد، اما دلیل اینکه گفتن آن آسان است این است که کاملاً نادرست است. Omno ایده‌های تخیلی و مبتکرانه زیادی دارد - متأسفانه توسط ایده‌های جاافتاده‌تری که نیازی به وجود نداشتند مانع از آن می‌شوند.