Дали се сеќавате на звукот на полнењето на PlayStation 3, „parrr“ на обоа и топлиот наплив на жици? Тоа е звукот на подесување на оркестарот, звукот на настапот што доаѓа. Обоа го дава „А“ затоа што е инструмент со најпродорниот звук и очигледно со најсигурниот тон. Секогаш ми се допаѓаше тој звук. Го слушав многу кога растев.
Бев виолинист во оркестар, гледате, и имав вистински талент за... избегнување напорна работа. Требаше да ме видиш во моите најдобри години, како лак лебди над конецот, гледајќи кон целиот свет како да давам изведба додека во реалноста не свирам ништо. Би ги прескокнал само тешките делови, имајте предвид, не бев целосно измамник и би направил да изгледа прилично убедливо. Единствениот незгоден дел беше одржувањето на исправено лице кога и лицето што седеше до мене почна да лебди-поклонува. Еден поглед беше сè што беше потребно за целата шарада да се распарчи во кикотење.
Многу им должам на оркестрите. Ме однесоа низ цела Европа, ме сместија во домовите на семејствата домаќини во Франција и Германија, а јас играв во прекрасни цркви на кои инаку не би одел никаде блиску. Игравме уништени аудиториуми на отворено кои изгледаа како да се надвор од бајките, дури еднаш игравме во трговски центар во Хонг Конг. Блајми, Хонг Конг. Бев среќно момче.
Дали се сеќавате на звукот на полнењето на PlayStation 3, „parrr“ на обоа и топлиот наплив на жици? Тоа е звукот на подесување на оркестарот, звукот на настапот што доаѓа. Обоа го дава „А“ затоа што е инструмент со најпродорниот звук и очигледно со најсигурниот тон. Секогаш ми се допаѓаше тој звук. Го слушав многу кога растев. Бев виолинист во оркестар, гледате, и имав вистински талент за... избегнување напорна работа. Требаше да ме видиш во моите најдобри години, како лак лебди над конецот, гледајќи кон целиот свет како да давам изведба додека во реалноста не свирам ништо. Би ги прескокнал само тешките делови, имајте предвид, не бев целосно измамник и би направил да изгледа прилично убедливо. Единствениот незгоден дел беше одржувањето на исправено лице кога и лицето што седеше до мене почна да лебди-поклонува. Еден поглед беше сè што беше потребно за целата шарада да се распарчи во кикоти. Многу им должам на оркестрите. Ме однесоа низ цела Европа, ме сместија во домовите на семејствата домаќини во Франција и Германија, а јас играв во прекрасни цркви на кои инаку не би одел никаде блиску. Игравме уништени аудиториуми на отворено кои изгледаа како да се надвор од бајките, дури еднаш игравме во трговски центар во Хонг Конг. Блими, Хонг Конг. Бев среќно момче. Прочитај повеќеEurogamer.net
