Out of Line is niet aanstootgevend onzin of kapot, en de mechanica is ook niet frustrerend ondoorzichtig. Het is niet vreselijk om naar te kijken of naar te luisteren, en als ik er doorheen speelde, kreeg ik het koud, en dat is niet noodzakelijkerwijs hoe ik al mijn platformgame-sessies beëindig, geloof me. De puzzels en platformactie zijn perfect plichtmatig, en hoewel het even duurt om aan je speer te wennen – daarover straks meer – is er geen enkele gekmakende reeks of frustrerend baasgevecht om je reis te dwarsbomen, waardoor het heerlijk toegankelijk is voor degenen die nieuw zijn in het genre (of zelfs helemaal nieuw zijn in gamen).
Maar nadat ik mijn tweede playthrough had voltooid, duurde mijn eerste 90 minuten; mijn tweede net iets meer dan een uur - ik ben nog steeds niet wijzer over wat er in dit verhaal is gebeurd, noch waarom. Er zijn slechtste manieren om een uur weg te zijn, toegegeven, maar hoewel het spel prachtig eenvoudig is - en gewoonweg prachtig - is de waarheid dat het een beetje... nou ja, onopvallend is. Hoe mooi Out of Line ook is met zijn handgetekende illustraties en beklijvende soundscape, het is niet saai of boeiend. Noch verschrikkelijk, noch geweldig. In plaats daarvan zit het ergens in het midden van een middelmatig niemandsland.
Voor de duidelijkheid, dit niemandsland is niet noodzakelijkerwijs een slecht plaats. Alleen de reis die je maakt en de puzzels die je tegenkomt in Out of Line zijn niet bijzonder memorabel. Er is hier geen enkele uitdaging. In combinatie met een ongelooflijk luchtig verhaal – je maakt nooit formeel kennis met het personage waarin je speelt, en je begrijpt nooit hun motivaties of achtergrondverhaal – is het moeilijk te ontcijferen wat er precies aan de hand is.
