کدام کنسول‌ها باید در مرحله بعد درمان مینی/کلاسیک را دریافت کنند؟

بازار کنسول‌های کلاسیک یا مینی راهی جالب و راحت برای مردم بوده است تا از بازی‌های کلاسیک قدیمی‌تر بدون دردسر یا هزینه ردیابی کنسول‌های قدیمی لذت ببرند. این امر بازار کنسول‌های کلاسیک مینی را از یک کنجکاوی جدید به بازاری نسبتاً سالم و پر رونق آورده است که شرکت‌های متعددی دارند و راه‌های خود را برای ورود به آن پیدا می‌کنند. مانند بسیاری از گرایش‌های اصلی در فضای بازی‌های ویدیویی، این بازی تا حد زیادی توسط نینتندو شروع و محبوب شد و توسط سگا، سونی و بقیه دنبال شد. با این حال، نتایج در تمام کنسول‌های کوچک مختلف نسبتاً متفاوت بوده است. از آنجایی که سگا Genesis Mini خود را برای بهبود شبیه‌سازی به تعویق انداخت، سونی یک PlayStation Classic کم‌ظرافت را با رام‌هایی از مناطق PAL عرضه کرد و صفحه‌کلید جعلی C64 mini مانع از این تجربه شد، این برای برخی تا حدودی دشوار بوده است.

از سوی دیگر، پیشنهادات NES و SNES نینتندو و همچنین PC Engine/Core Grafx/Turbografx-16 Mini کونامی تا حد زیادی کاملاً روان کار می‌کردند. اما اکنون که کنسول‌های کلاسیک آشکار همه حرف‌های خود را گفته‌اند و محبوب‌ترین کنسول‌های دهه‌های ۸۰ و ۹۰ معرفی شده‌اند، طرفداران کنسول‌های کلاسیک اکنون باید حدس بزنند که چه چیزی ممکن است برای این بازار طاقچه‌ای در حال شکوفا شدن باشد. به یک جایگزین نسبتاً محبوب برای جمع آوری سخت افزار یکپارچهسازی با کیف پول کمتر.

با کنار گذاشتن کنسول‌های قدرتمند 16 بیتی، یک جهت منطقی برای بازار این است که به سمت نسل بعدی سیستم‌های 32 و 64 بیتی برویم. بدیهی است که پلی استیشن 1 قبلاً ساخته شده است، اما Nintendo 64 و Sega Saturn انتخاب های بدی برای شرکت های مربوطه خود نیستند. یک N64 Classic، به ویژه احتمالاً فروش بسیار خوبی خواهد داشت، علیرغم اینکه در زمان عرضه اولیه به خوبی کار نمی کرد، اما طرفداران آن واقعاً کار زیادی نکرده اند، اما از آن زمان تاکنون رشد کرده اند. حتی گیمرهای جوان‌تر امروزی که در دوران رشد N64 نداشتند، لذت می‌برند GoldenEye 64, Banjo Kazooie, Mario 64و بقیه کتابخانه قوی آن سیستم.

نینتندو همیشه یک مزیت متمایز در این بخش خواهد داشت، زیرا بیشتر بازی‌های آن‌ها واقعاً به واقعیت‌گرایی و ارزش‌های تولیدی پیشرفته توجه نمی‌کنند. مقایسه یک بازی ماریو از N64 و a ماریو بازی Switch واقعاً تفاوت‌های اساسی زیادی ندارد، اما از آنجایی که همه آن بازی‌ها بسیار خوش ساخت و سرگرم‌کننده هستند، مهم نیست. بنابراین، عرضه یک N64 کلاسیک با 20 تا 30 بازی از محبوب‌ترین بازی‌های روی سیستم، برای نینتندو بی‌معنی است و هر چه بیشتر منتظر انجام آن باشند، به نظر می‌رسد پول بیشتری روی میز باقی می‌گذارند.

با این حال، اواسط تا اواخر دهه 90 به طور کامل در اختیار نینتندو و سونی نبود. این مدت ها قبل از اینکه سگا تصمیم بگیرد از بازار کنسول خارج شود و به شدت به یک ناشر تبدیل شود، بود. سگا ساترن، اگرچه در مقایسه با رقبای خود از بسیاری جهات ضعیف بود، اما در نوع خود یک کنسول فوق العاده بود. بازی هایی مانند Panzer Dragoon، Sega Rally، Virtua Cop، Nights Into Dreamsو تعداد انگشت شماری از بازی‌های مبارزه‌ای عالی، دو بعدی و سه بعدی، می‌توانند به سرعت Saturn Mini را با بازی‌هایی پر کنند که ارزش بازی کردن و حفظ در قالبی مانند این را دارند. اگر آنها می توانستند ملزومات زحل را دریافت کنند و چند عنوان شخص ثالث مانند آن را وارد کنند گکس و دوک Nukem، پس از آن جذاب تر خواهد بود. جلب توجه کسانی که ممکن است مجموعه‌های Saturn خود را در چند سال گذشته فروخته یا گم کرده باشند و همچنین تازه واردانی که ممکن است به هر دلیلی این سیستم را از دست داده باشند، اما هنوز هم جذب جذابیت آن دوره از بازی‌های ویدیویی می‌شوند.

شاید زحل کمی بیش از حد طاقچه باشد. من شخصاً دوست دارم Saturn Mini را ببینم، اما اگر داده‌های تحقیقات بازار داخلی سگا نشان دهد که اشتهای زیادی برای آن در طرح بزرگ چیزها وجود ندارد، تعجب نمی‌کنم. خوشبختانه برای آنها آنها سیستمی داشتند که به نظر می رسد با یک اجماع مثبت بیشتر به آن نگاه می شود - سگا Dreamcast. چه آن‌ها Saturn انجام دهند یا نه، فکر می‌کنم سگا Dreamcast Mini به همان اندازه که N64 برای نینتندو بی‌معنا است. بازی هایی مانند تاکسی دیوانه، ماجراجویی صوتی، آسمان آرکادیاو SHENMUE مطمئناً تعداد زیادی از گیمرها را از هر جناحی جذب خواهد کرد. Dreamcast اگر نه سیستمی بود که ارزش تنوع را درک می کرد.

در حالی که احتمالاً کمی بیش از حد به بازی‌های نوع آرکید برای آن دوران متکی بود، امروزه، اشتهای گیمرهایی که اکنون در دهه سی و چهل زندگی خود هستند و واقعاً برای بازی ۴۰ وقت ندارند، برای چنین بازی‌هایی بیشتر شده است. کمپین ساعتی با پایان ها و بسط های متعدد. یک Sega Dreamcast Mini که به خوبی پشتیبانی می‌شود، با نمایشی محکم از آن کتابخانه سیستمی، اگر به بازار عرضه شود و قیمت مناسبی داشته باشد، قطعاً گانگ‌بازها را می‌فروشد. این همچنین فرصت خوبی برای یکی از این سیستم های کوچک برای استفاده از Wi-Fi خواهد بود، زیرا Dreamcast از ویژگی های شبکه خاصی پشتیبانی می کرد، اما در اینجا می توانند از آن برای به روز رسانی سیستم عامل، اضافه کردن بازی های جدید یا حتی ایجاد لابی برای بازی هایی مانند استفاده کنند. تبادل نظر پرنیان و آماده 2 بوکس رامبل تا کمی طول عمر به بسته اضافه شود.

پس از مراقبت از Dreamcast، می‌توانیم به دوران کاملاً متفاوتی از بازی‌ها برویم، که همچنین دارای طرفداران گسترده‌ای است که مطمئناً با روشی مدرن، راحت و دارای مجوز رسمی برای اجرای بسیاری از بازی‌های کلاسیک مرتبط با آن‌ها قابل دسترسی است. آن را در پلی استیشن 2، گیم کیوب و ایکس باکس اصلی. مورد Xbox Mini احتمالاً کمی سخت‌تر است زیرا هر سیستم Xbox مدرن فراتر از نسخه اصلی دارای نوعی سازگاری با عقب برای اجرای بسیاری از آن بازی‌های قدیمی است. اگر Xbox Mini دقیقاً درست انجام شود، هنوز هم می‌تواند جا داشته باشد، اما می‌توان گفت که خطر آدم‌خواری مخاطبان خودش می‌تواند به راحتی منجر به راه‌اندازی ناامیدکننده‌ای شود و ممکن است ارزش آن را نداشته باشد. با این حال، GameCube واقعاً چنین وضعیتی را ندارد.

با سازگاری به عقب برای GameCube که با Wii خاتمه می‌یابد، این یک دهه ثابت است بدون اینکه این شرکت‌ها روشی رسمی برای اجرای این بازی‌های قدیمی‌تر خارج از انتشار مجدد هدفمند منتشر کنند. با این اوصاف، یافتن بازی‌های GameCube و بازی‌های PS2 این روزها چندان سخت نیست، و آن سیستم‌های اصلی هم نیستند، بنابراین جذابیت یک نسخه کوچک از آن سیستم‌ها باید با یک کتابخانه عالی و شبیه‌سازی درجه یک افزایش یابد. . مطمئناً این در محدوده احتمالات این شرکت‌ها برای خروج است، بنابراین واقعاً به این بستگی دارد که آیا در حال حاضر اشتهایی برای چنین چیزهایی در بازار وجود دارد یا خیر. سونی و نینتندو احتمالاً و عاقلانه منتظرند تا ببینند تقاضا برای این نوع چیزها در چند سال آینده چگونه خواهد بود.

مهم نیست که بعداً چه چیزی از بازار مینی/کلاسیک بیرون می آید، غیرقابل انکار است که این بازار هنوز پتانسیل زیادی دارد که هنوز قابل استفاده نیست. چه در مورد سیستم‌های مبهم مانند Panasonic 3DO صحبت کنیم یا در مورد سیستم‌های بسیار محبوب مانند PlayStation 2، به نظر می‌رسد مسیرهای قانونی برای انتشار جعبه‌های شبیه‌سازی دارای مجوز رسمی از طرف آن‌ها وجود دارد. به نظر می‌رسد این مسیرها نسبتاً باریک هستند و جای زیادی برای خطا باقی نمی‌گذارند، اما بازار به وضوح نشان داده است که تقاضا وجود دارد و می‌توان آن را به گونه‌ای انجام داد که برای شرکت‌هایی که مالک آن دارایی‌های فکری هستند سودآور باشد. و یک تلاش سرگرم کننده برای ما که همیشه به دنبال راه های جدید و سرگرم کننده برای بازی و حفظ آثار کلاسیک از گذشته هستیم.

توجه: نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً بیانگر نظرات GamingBolt به عنوان یک سازمان نیست و نباید به آن نسبت داده شود.

مقاله اصلی