Spel: Narita Boy
platforms: PC, Xbox One, PS4 en Nintendo Switch
Genre: Actie-Avontuur
Ontwikkelaar: Studio Koba
Uitgever: Team17
Beoordeeld op PS4
In Narita Boy ben jij het titulaire personage - een kind dat te veel videogames speelt (als dat echt een ding is) en naar zijn "pc" wordt getransporteerd om de mantel van de titulaire digitale redder van deze digitale wereld op zich te nemen. Dit digitale domein is in de war gebracht door de schurk HIM, die verondersteld werd een van de leidende figuren van deze wereld te zijn, maar in feite kwaadaardig werd. In de proloog veegt hij de herinneringen uit van de maker, die – zoals je vaak genoeg wordt verteld – de enige is die kan stoppen wat er aan de hand is. Je doel is om de herinneringen van de schepper van deze wereld te vinden en ze te herstellen - wat resulteert in het bekijken van belangrijke gebeurtenissen uit zijn verleden die aansluiten bij je huidige situatie.
Laat me eerst zeggen dat Narita Boy prachtig is in zijn presentatie. De neon-pixelart ziet er geweldig uit en de score is soms fascinerend. Ik denk niet dat het een geheim is dat deze game veel inspiratie van Tron haalt - bijna tot een fout. De vele overeenkomsten in de setting en het verhaal zijn duidelijk, hoewel ik denk dat in ieder geval met een beter begrip van hoe codering werkt. Helaas lijken de schrijvers van het spel op dit gebied iets te hard hun best te doen, aangezien NPC's constant doorzeuren over hoe de wereld werkt en waar mogelijk verwijzen naar codeerterminologie. Het voelt alsof ze iets proberen te bewijzen waar niemand ooit om zou vragen. Het maakt de wereld er zeker niet interessanter door. Het idioom "show don't tell" klinkt helemaal waar in het geval van Narita Boy. Dat gezegd hebbende, het overkoepelende verhaal waarin je probeert de herinneringen van de maker te herstellen, is oneindig veel interessanter – hoewel misschien een beetje voorspelbaar. En hoewel het levensverhaal van de maker relatief op zichzelf staat, eindigt het spel eigenlijk in een cliffhanger.
Gameplay-wise, Narita Boy is een licht guitige hack en slash, waar je veel praat met personages en af en toe een puzzel oplost. Je boekt vooruitgang door deuren te ontgrendelen door met personages te praten, gevechtsreeksen te overleven en puzzels op te lossen. Die puzzels hebben meestal de vorm van het uitzoeken van de juiste symbolen om een teleporter te activeren. Verwacht veel backtracking als je dit allemaal doet, hoewel ik het niet echt een Metroidvania-achtig spel zou noemen. Je komt af en toe terug naar een bepaalde hubwereld, maar er zijn geen upgrades om te ontgrendelen met nieuwe items of vaardigheden.
Gaandeweg ontgrendel je nieuwe vaardigheden, waaronder zwaardtechnieken en speciale vaardigheden. Je kunt die testen tegen een steeds groter wordend aantal vijanden, die vaak worden geïntroduceerd wanneer je die nieuwe vaardigheid leert. Er is geen echte straf voor het sterven, behalve dat je een beetje achteruitgaat. Hoewel sommige gevechtsreeksen een beetje uitdagend kunnen zijn - als je ze een paar keer opnieuw probeert - is de game over het algemeen niet bijzonder moeilijk. De vijanden kunnen soms behoorlijk fantasierijk zijn, en ik hou zo vaak van hun esthetiek. Natuurlijk zijn er ook af en toe baasgevechten - in het bijzonder valt de Black Rainbow op als een van die fantasierijke vijanden.
Narita Boy heeft een trage start. Het duurde even voordat het spel echt op gang kwam - misschien een beetje te lang omdat het het risico liep me te verliezen. Toch begon ik me te amuseren nadat ik het eerste gebied had verlaten en wilde vanaf dat moment verder spelen. Narita-jongen heeft zijn gebreken - het is aanvankelijk tempo, te veel droge tekstexpositie, misschien te afhankelijk van backtracking. Maar het schittert in zijn presentatie - zowel visueel als hoorbaar - verbonden door zijn leuke gevechten en motiverend om het achtergrondverhaal van de maker te blijven leren.
