Laten we dit uit de weg ruimen: kijken Space Jam: een nieuwe erfenis voelt veel als het kijken naar een timeshare-presentatie die wordt uitgevoerd door elk tekenfilm- en strippersonage dat je ooit hebt gekend. Het heeft datzelfde vettige "geef ons alsjeblieft geld"-gevoel, terwijl Warner Bros. zijn verschillende intellectuele eigendommen langs je laat paraderen alsof ze je een catalogus laten zien van dingen die je kunt kopen, en terwijl je kunt technisch vertrek wanneer je maar wilt, je hebt het gevoel dat je het nog minstens een uur moet volhouden. Aan het einde heb je het gevoel alsof er non-stop voor je is geadverteerd, en je ogen zullen bedekt zijn met een dunne film van Batman-nabeelden. Het is niet goed.
Maar dit is een website voor videogames, geen filmwebsite, en ik ben hier niet om je te vertellen dat Space Jam: A New Legacy ongeveer net zo'n goed gebruik is van twee uur als koken en eten van een Nike Air-schoen, of dat het ruilt de meta, de vierde muur brekende humor van het origineel in voor ongeïnspireerde, nominale verwijzingen naar tekenfilms die je herkent in de hoop dat het je nostalgie hard genoeg zal opwekken om je te laten denken dat je plezier hebt. Ik ga je niet eens vertellen dat de film probeert een punt te maken over de oprukkende dystopie die voortkomt uit het monopolie van de bedrijfsmedia, terwijl precies doen wat het bekritiseert.
Nee, ik ben hier om je te vertellen dat Space Jam 2 de nieuwste film is die je kunt lenen van de game-industrie van miljarden dollars, omdat games het nieuwste van het nieuwste zijn, maar het schiet tekort om ooit echt te begrijpen wat er zo geweldig is aan video games, waarom mensen ze leuk vinden en hoe mensen ze maken.
Spoilerwaarschuwing voor enkele plotelementen van Space Jam: A New Legacy.
De film begint met een kind LeBron James, die op een dag basketballer zal worden en vlak voor een basketbalwedstrijd een Game Boy cadeau krijgt van zijn vriend. Hij speelt Het gekke kasteel van Bugs Bunny gedurende ongeveer vijf minuten vulden zijn kleine kinderhersenen zich met dopamine en denkbeeldige kleurenafbeeldingen van het zwart-en-groen spel. Maar nadat hij de basketbalwedstrijd heeft verloren, vertelt zijn coach - blijkbaar het soort man dat ervan houdt kinderen zich schuldig te laten voelen - tegen LeBron dat hij "zijn hoofd in het spel moet krijgen" als hij ooit genoeg geld wil verdienen om zijn alleenstaande moeder te onderhouden .
LeBron gooit de Game Boy in de prullenbak. Dit maakt deel uit van het razendsnelle verhaal in de eerste 25 minuten, omdat de film weet dat je de leuke tekenfilms wilt zien, niet de opzet; desalniettemin is het pijnlijk om te zien of je een fan bent van de DMG. Ik kan alleen maar hopen dat een ander kind het heeft gevonden, want het staat bovenaan de prullenbak, bovenop een relatief schone pizzadoos, en het mee naar huis heeft genomen om het goed te koesteren.
Snel vooruit naar het heden, en LeBron heeft zelf kinderen. Een van hen, Dom (gespeeld door Cedric Joe), houdt van videogames en zelfs... merken ze in zijn slaapkamer. Dit is het moment waarop ik de film pauzeerde en tekeer ging tegen mijn partner - die een videogameontwerper is die zijn eigen game maakt - omdat de weergave van de ontwikkeling van videogames vreselijk gek, en ik hou van een goede rant.
Nu geef ik graag toe dat de ontwikkeling van videogames niet zorgt voor goed kijken. Het is saai om naar te kijken, het is traag, en het omvat grotendeels het aanpassen van namen van variabelen en het toevoegen van puntkomma's aan het einde van regels. Zelfs de spannende stukjes zijn alleen spannend als je weet wat er gebeurt, zoals 3D-modellering of rigging of animatie of eigenlijk alles waar woorden als "oogbeenderen" en "huidgewicht" bij betrokken zijn. Ik neem het filmmakers niet kwalijk dat ze willen dat de ontwikkeling van videogames er sexy en interessant uitziet, wat ze zeker doen in Space Jam 2.
Maar deze jongen - die ergens tussen de 8 en 14 jaar oud is, ik ben niet goed in het raden van deze dingen - is in staat om vanaf het begin een online netwerkgame te maken met een volledig geanimeerde gebruikersinterface, gedetailleerde personages en een menigte. Elk ding dat ik zojuist heb genoemd, is genoeg om een game-ontwikkelaar te laten zweten, laat staan om ze ALLEMAAL te proberen. En ook tien-achtig zijn. En ook je vader, die basketbalmiljonair is, vindt spelletjes stom.
Het is duidelijk dat Dom James een niet gewaardeerde Mozart is in de ontwikkeling van videogames, en op een dag zal hij worden opgepikt door Ubisoft. Maar voorlopig moet hij basketballen om indruk te maken op zijn vader, van wie je denkt dat hij een leven lang genoeg van basketbal zou hebben gehad.
Later in de plot ontmoeten we de schurk, Al G. Rhythm (Don Cheadle) - dat is niet echt een spoiler, hij is vanaf het begin duidelijk slecht - die is gekleed als een levend standbeeld en ergens tussen een kwaadaardige computer en een compleet verkeerd begrip van wat een algoritme is. Hij lijkt te bestaan als Warner Bros.' leidend licht, waarbij al hun ideeën afkomstig zijn van zijn algoritmisch gegenereerde suggesties, wat een stap voor is op het genereren van al hun filmideeën door 'wat is een goed filmidee' in Google in te typen en te kijken wat de resultaten hen vertellen.
Blijkbaar denkt het algoritme dat de meeste waar voor Warner Bros.' buck is om LeBron James in een CGI-versie van zichzelf te veranderen en hem te klonen, om ... redenen? LeBron zegt dat dit het domste idee is dat hij ooit heeft gehoord, wat zowel een overdreven reactie is (het is nauwelijks een idee) en helemaal waar. Zijn zoon, de jonge ontwerper van videogames, vraagt: "Is het een heuristisch algoritme of een matrixvariant?" wat hem slim zou moeten laten klinken, maar eigenlijk vooral zinloze technische modewoorden zijn.
En dat is het grootste probleem met Space Jam 2 als het gaat om videogames: het wil ernaar verwijzen, maar doet dat niet heel begrijpen, voorbij een oppervlakkig begrip van welke woorden te gebruiken. Ik kan veel vergeven voor het opdringen van de verveling van het ontwerpen van videogames, maar ik zou het eigenlijk willen deed er iets mee. De jongen heeft het er constant over dat hij naar "E3 Game Design Camp" wil gaan, maar ik wou dat ze meer op videogames hadden geleund, of er met meer kennis over hadden gepraat.
Op een gegeven moment raakt het kind overstuur omdat zijn spel glitches - hoewel de weergave op het scherm een besturingssysteemcrash is, geen spelglitch - en zijn personage wordt verwijderd, wat niet is hoe crashes of glitches werken. Ik weet het, ik weet het: een knorrige oude man zijn over inconsistente logica in een kaskraker is volkomen zinloos en zal alleen maar dienen om mijn bloeddruk te verhogen en mijn kansen te verkleinen om contact te hebben met iemand onder de 25, maar toch. Ik dacht dat we vertrokken domme hacker-tropen in het midden van de jaren 2000! De meeste mensen weten op zijn minst vaag hoe videogames en computers tegenwoordig werken!
Vooral kinderen die naar deze film kijken en geven om videogames (wat vermoedelijk de doelgroep is, ondanks een nogal ongerijmd Clockwork Orange cameo later) zijn vrijwel zeker genoeg ondergedompeld in de gamecultuur om te weten dat dit niet is hoe games werken, en dat een plotpunt afhangt van iets onzinnigs... nou, het is een film over tekenfilms, basketbal en een kwaadaardige AI, dus onzin is hier een beetje de smaak van de dag, maar interne logica zou nog steeds moeten bestaan.
Desalniettemin is het opwindend om mijn carrière eindelijk zo in films te zien verschijnen dat ik erover kan klagen. Mariene biologen hebben al tientallen jaren stomme haaienfilms; astrofysici hebben kunnen klagen over ruimtefilms sinds de uitvinding van de ruimte; en RIP aan elke historicus die ooit een filmset van vóór 1950 heeft gezien. Het heeft eeuwen geduurd om eindelijk afbeeldingen van videogames op het scherm te krijgen die niet alleen "iemand die Pac-Man speelt in een speelhal" of "de hele Tron" zijn, en nu zien we hele films gebaseerd op gamedesign en algoritmen!
Toegegeven, er zijn andere films en tv-programma's die het beter doen - Infinity trein, Mythische Quest, Bandersnatch en Russische pop, om er maar een paar te noemen - maar het is nog steeds ver verwijderd van hoe games vroeger op het scherm werden afgebeeld, en het zou zelfs een nieuwe generatie toekomstige game-ontwerpers kunnen beïnvloeden.
Dus ja, ik ben lichtelijk geïrriteerd over de onnauwkeurigheden van de videogame van Space Jam 2. Ik ben verre van de enige. Maar stiekem vind ik het geweldig om me aan te sluiten bij de mensen die genoeg kennis hebben van één specifiek ding dat ze die kerel in de bioscoop worden die luid schampert als ze dingen verkeerd doen. Het markeert een meer algemene trend: videogames worden extreem mainstream, tot het punt waarop ze niet echt hoeven te worden uitgelegd.
En dat kan alleen maar goed zijn, toch?
