Ik was echt ontroerd deze week om te zien hoe een klein aantal mensen een diepgaande verandering in games heeft veroorzaakt. Ik schaam me een beetje om te zeggen dat ik de toegankelijkheid in games vaak over het hoofd zie, wat niet wil zeggen dat ik er geen baat bij heb. En ik ging ervan uit dat het bereik van toegankelijkheidsopties in moderne games gewoon verbeterde omdat iemand ergens besloot dat het zou moeten. Maar dat is natuurlijk niet gebeurd. Achter de gevierde en baanbrekende toegankelijkheidstools in een game als The Last of Us Part 2 bijvoorbeeld, gaat het onvermoeibare werk van een community die campagne voert voor de mogelijkheid om ook games te spelen en ervan te genieten.
Het is die community die ik deze week in actie heb gezien tijdens de conferentie over toegankelijkheid in games, of GAConf kortom, en ik ben zelden in de buurt geweest van een meer betrokken of ondersteunende groep mensen. De conferentie heeft iets van een moment, want wonderbaarlijk genoeg lijkt het tij van toegankelijkheid in games te keren. The Last of Us Part 2 — de sprankelende diamant van toegankelijkheid en terecht — evenals Spider-Man: Miles Morales, Gears of War 5, Watch Dogs: Legion, Assassin's Creed: Valhalla en Remedy's Control, bepalen allemaal de industrie- toonaangevende voorbeelden van hoe goede toegankelijkheid in games eruit kan zien. Er is nog een lange weg te gaan, maar dit is vooruitgang.
Goede toegankelijkheid kan eruitzien als modi met hoog contrast voor slecht zicht, en automatische navigatie en slimme, ruimtelijke audio-aanwijzingen. Het kan lijken op hulp bij het richten en bewegen, en het verwijderen van onder tijdsdruk op de knop drukken en snelle reactie-uitdagingen. Het kan op onkwetsbaarheid lijken, omdat sommige mensen graag hun eigen uitdagingen stellen. Het ziet eruit als een hele reeks opties waarmee je je gameplay-ervaring kunt aanpassen als je wilt. Toegankelijkheid lijkt op keuze.
